We zijn verslaafd!

De man kan de slaap niet vatten. Onrustig, zwetend, enigszins trillende handen. Zijn gedachten gaan al voortdurend naar wat hij de komende dag allemaal voor elkaar moet gaan boksen. Wel wat druk op de borst.
En dan wordt het ook nog vakantietijd waar hij al helemaal niet op zit te wachten. Hoe moet hij in godsnaam al zijn werk gedaan krijgen? Het hijgen van ‘deadlines’ in zijn nek dringt zich heel sterk naar de voorgrond….

Zomaar een verhaal maar wel een die karakteristieker wordt als we inzoomen op de ‘werker’ van deze tijd. De turbo-versnelling waar onze maatschappij in bevindt, de steeds hogere eisen die onze werkomgeving van ons eiste, het voldoen aan onmogelijke criteria die we ons zelf opleggen. Het is teveel.

Wat maakt dat we er dan toch eindeloos mee doorgaan als een stel lemmings die zich van een klif stort? Wat is de zin van keer op keer over je grenzen gaan en daar ook keer op keer de prijs voor te moeten betalen in de vorm van een ‘burn-out’?

Op eens begreep ik het! We kunnen niet meer zonder. We zijn het gevoel van ‘bevrediging’ allang kwijt geraakt en we zoeken continu naar extremen om nog maar iets te kunnen voelen.
Als we proberen om het rustiger aan te doen dan slaat “cold-turkey” keihard toe. We worden onrustig, kunnen niet stilzitten, zweten, trillen en gedachten gieren als een tornado door ons hoofd heen.
We weten niet meer hoe we er grip kunnen krijgen. We zijn verslaafd!

Druk-verslaving zou aardig de lading dekken!
Zoals bij elke verslaafde is het noodzaak te “resetten”, terug naar de ‘fabrieksinstellingen’ om alle ‘bugs’ die er in de loop der tijd, ingeslopen zijn te elimineren.
Wellicht te vergelijken met het spelletje “Jenga”. Een hopeloos uit het lood staande stapel blokjes die ‘gecontroleerd’ onderuit gehaald wordt en vervolgens weer opgebouwd wordt maar nu met een stevig fundament als basis.
Zoals iemand laatst tegen mij zei: “je zult eerst de eierschaal moeten breken voordat je een heerlijke omelet kan maken..“