Opa…..

“Opa, wat heb je de was mooi opgevouwen!”

Een klein, klam kinderhandje zoekt zijn weg naar de grote vertrouwde, veilige kolenschoppen van opa. Onbevangen staren de kinderoogjes naar een fascinerende wereld, verbaasd over zoveel moois! Zelfs zoiets kleins als het opvouwen van de was kan haar in extase brengen.

Waar zijn we dat kwijtgeraakt? Wat maakt nu dat we op zoek gaan en blijven gaan naar telkens nieuwe grenzen? Elke keer weer verleggend naar….ja, naar wat eigenlijk? Wie bepaalt dat we dit “moeten” doen? Burn-out wacht als een krokodil rustig op zijn prooi!

De commercie die ons met zijn verleidingstechnieken, ontleend aan de psychologie, probeert te manipuleren om méér te kopen? Even een kortdurend hoogtepunt maar na 1 week ruikt de auto ook niet meer nieuw. Dan zijn we weer toe aan ons volgende “fix”.

Of misschien heeft het met ons zelf te maken? Zijn we kwijt wat we echt belangrijk vinden en wie we zijn? Ons fundament van waaruit we keuzes maken. Hoe kunnen we dan keuzes maken? We zijn gewoon wat in het wilde weg aan het ‘klootviolen’! Soms hebben we daarin geluk maar vaker niet. Met frustratie, irritatie en niet-gelukkig zijn als onvermijdelijke consequenties.

Ik kijk graag naar mijn kleinkinderen die nog heerlijk ongecompliceerd in het leven staan. Boos is boos, verdriet is verdriet, blij is blij, onomwonden, open eerlijk!
Zij helpen mij om het (klein-) kind in mij te hervinden. Mijn leven te herijken tot ik weer de waarde kan ervaren van de was die zo mooi opgevouwen is….