Wat als er geen stress zou zijn?
Zou het leven er dan meer ontspannen, meer relaxt uitzien? Je nergens druk over hoeven maken en alles loopt op rolletjes!
Heerlijk toch?
Ik zal je gelijk uit de droom helpen: NEE!
We kunnen niet zonder. We hebben stress nodig! Nog scherper: zonder stress zouden we hier als mens niet eens bestaan.
We hebben die prikkel nodig om actief te worden, om te groeien, om ons te ontwikkelen.
Zo ontwikkelden we ons van amoebe tot vis. Het vissenbestaan was wat beperkt en er ontstond de behoefte om onze grenzen te verleggen naar het vaste land en ontwikkelden we ons tot een soort die zowel in water als op harde ondergrond uit de platvoeten kon. Dat kostte de nodige eeuwen aan evolutie om dat gedaan te krijgen.
We bevonden ons onderaan de voedselketen en werden gedomineerd door andere soorten met aan de top de dinosauriërs. Die hoe groot en massaal ook, niet opgewassen waren tegen de inslag van een meteoriet in Mexico met een totale extinctie als gevolg. Die zagen ze niet aankomen.
Met dat voorbeeld voor ogen en de nodige spanning die dat met zich meebracht ontstond er de behoefte en dus de prikkel om zoiets nooit meer mee te maken. We ontwikkelden ons en klommen traag maar gestaag naar boven. Van kruipen gingen we naar staan, kregen we een groter hersenbereik. Van reptielenbrein naar cognitief brein en legden als ‘piece de resistance’ er nog eens een emotionele laag overheen.
We bereikten de top van de ladder.
Maar zoals elke topsporter zal bevestigen, is het moeilijk om aan de top te blijven.
We hebben het summum bereikt en wat moeten we dan nog meer?
Wat erin sluipt is laksheid, luiheid, onverschilligheid. Wie doet ons wat?
Gebrek aan prikkels om alert te blijven om. Geen behoefte meer tot groei.
Een vergelijking met het Romeinse Rijk dient zich aan. De Romeinen hadden ook alles bereikt wat er te bereiken viel. De prikkel viel weg en men ging zich te buiten aan schranspartijen en orgies en maakten zich geen zorgen over wat er verder op in de wereld gebeurde…..
Harvard en Stanford University hebben al aangegeven dat we aan de 6e extinctie-periode, een volledig uitsterven van een soort, bezig zijn. Ditmaal van ‘androgene’ aard. De mens dus!
Die zien we wel aankomen maar wat maakt dat we zo laks en lui reageren? Of focussen we liever op de doorligplekken die het té lang zitten heeft veroorzaakt?
De toename van burn-outs en mensen met depressies zou daar een direct gevolg van kunnen zijn. Wellicht zijn we daarom 24/7 op zoek naar geprikkeld worden. We zoeken het in extreme uitdagingen of het nu over sport gaat of werk om maar überhaupt iets te voelen van…. Ja, wat eigenlijk?
Stress is niets anders dan een prikkel om onze homeostase, biologische balans, te herstellen.
Misschien moeten we ook zo naar Corona kijken. Een wakeup-call, een gedwongen time-out om ons bewust te zijn van hoe we ons ras zo hebben laten verzwakken dat we een virusje, nog kleiner dan een amoebe. niet de baas kunnen. Afhankelijk geworden van vaccins en de willekeur van keuzes van regeringen.
C-19 een stress-prikkel die noodzakelijk is en ons weer de ogen opent voor wat belangrijk is?
Stress? We kunnen niet zonder, maar wel binnen onze begrenzingen!
